بسم الل الرحمن الرحیم
اصل نماز را باید وجود بخواند ؛ یعنی وجود تو باید در گفتن تک تک اذکار نماز در درونش صادق باشد ؛ بعد زبان تو تکلیف دارد در نماز آن را تأیید کند . یعنی اول وجود تو اقرار می کند و بعد زبان می گوید : ایّاک نعبد " . من بدون اینکه در نمازم توجه کنم و ببینم آیا وجود من این جمله را صادقانه گفت یا کاذبانه و آیا من واقعا فقط و فقط در کارهایم از او یاری می خواهم که زبان دارد می گوید ؛ به نماز می ایستم و بدون ادراک ، با حواس پرتی و از روی عادت روزانه می گویم : " ایّاک نعبد " و با حواس پرتی هم نماز را به پایان می رسانم و السلام علیکم و..
بعد در خارج از نماز برای راه افتادن کارم به دنبال این و آن می دوم و اصلا یادم می رود که در نماز گفتم : " ایّاک نستعین " و یادم می رود که فقط از او یاری خواستم . حال چرا در خارج از نماز هم اول از او یاری نمی خواهی ؛ بعد با توکل بر او حرکت نمی کنی ؟ چرا بعد از اتمام نماز یادت می رود که موکّل تو در تمام کارها اوست و قادر مطلق و مسبّب اصلی اوست ؛ اما تو با حماقت دنبال معبودهای دیگر راه می افتی و یادت می رود ساعتی پیش در پیشگاه معبودی زیبا ایستادی و گفتی : " ایّاک نعبد و ایّاک نستعین "
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
زندگی آسان نمی شود، تو قوی تر می شوی مژده بهشت چرا میگویند شهید زنده است؟ عشق ورزی شناخت ولی نعمت در محضر آیت اله بهجت قدس سره فضیلت ذکر علی علیه السلام راز مشکلات زندگی 2 تولی دیگر (14) اجازه ظهور راضی بودن به کردار دیگران اولین مصیبت عالم عید ولایت مبارک نشانه کمبود انواع ویتامین ها این الرجبیون گذشته ی ما... برای عرض ادب مردم شام لب های عطشان پاکسازی ضمیر4 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
